"Leef in het nu, carpe diem, pluk de
dag". Dat is het motto van deze tijd. Duurzaamheid, geduld en matiging zijn
woorden die men vandaag de dag niet meer wil horen. Veel mensen moeten een
voortdurende 'muur van geluid' om zich heen hebben, anders voelen ze zich niet
prettig. Men is op de vlucht: op de vlucht voor pijn, voor verdriet, voor
teleurstelling, op de vlucht voor angst en alles wat angst kan oproepen.
Meer dan ooit is dit een tijd waarin men bang
is voor de stilte, voor de stilte waarin God tot het hart van de mens kan
spreken. Vandaar dat we muren om ons heen optrekken. Veilig zitten we in ons
cocon. Maar zijn we daar wel gelukkig? Of proeven we het geluk van de
verslaafde, van degene die zich verdoofd heeft om iets anders vooral niet te
voelen?
Niet alleen beeld en geluid - muziek, internet,
radio en t.v. - maar ook woorden vormen een barrière tussen ons en God, en
tussen ons bewustzijn en de diepten van onze ziel.
Woorden structureren onze gedachten, geven er een begrijpelijke vorm aan, maar tegelijkertijd beperken ze ons ook. Ze kunnen weliswaar heel helder en gestructureerd zijn, maar toch geven ze noodgedwongen een beperkt en eenzijdig beeld van datgene wat we willen uitdrukken. Gedachten zijn altijd rijker en veelzijdiger dan de taal waarin we ze onder woorden brengen. Taal bestaat immers bij de gratie van tegenstellingen, taal maakt onderscheid, plaatst dingen tegenover elkaar, maar onze ziel is een eenheid die tegenstellingen in zich kan verenigen.
Daarom is er maar één radicale manier om je
open te stellen voor de diepten van je ziel: alle beelden, woorden en geluiden
loslaten en je verbinden met God in je binnenste. Alleen vanuit de leegte en de
stilte kan God op je inwerken. Zelfs voor mensen die niet geloven is het
beoefenen van de stilte heilzaam. Het is de weg naar binnen die ons voert naar
de grond van ons bestaan zelf. Alleen dan kunnen we onszelf ook ervaren als een
geestelijk wezen.
