Er was eens een waterdruppel hangend aan de rand van een blad. Helder en zuiver, maar wachtend en onwetend omdat hij druk met zichzelf was. Boven de zon, beneden de rivier, de druppel ertussenin.'Zal ik springen ? Zal ik glijden? zal ik gaan? Zal ik blijven?' Herhalend als een mantra. wachtend op wat? 'Op het volmaakte moment. Dan ben ik helder van geest en volledig transparant. Pas dan laat ik los en ga op in de zee'. Maar hij sprong niet en was bijna verdampt. De wind kwam voorbij en fluisterde door het riet. Er was geen houden meer aan en daar ging hij dan. Naar de zee, naar het water, naar de grote oceaan. En opeens was het duidelijk in dit grote geheel: elke druppel is de zee. En hij zag zichzelf in het andere weerspiegeld en vond zijn bestaan.