We weten ... of we weten niet dat nieuwetijdskinderen ons spiegelen: ze laten als in een spiegel zien wat er van ons uitgaat. Zijn wij druk, dan worden zij druk. Hebben wij geen harmonie vanbinnen, dan raken zij uit balans. Hebben wij verdriet, dan huilt het nieuwetijdskind 's nachts, zonder te weten waarom. Ze laten ons dus zien wat we voelen, wat we eigenlijk denken of wat we nog niet verwerkt hebben. Ze voelen immers haarscherp aan wat er in ons leeft en nemen dat onbewust over.
Ik kan het nog sterker formuleren: wal nieuwetijdskinderen bij ons, de volwassenen om hen heen, voelen, nemen ze zozeer in zichzelf op dat het voor hen voelt alsof het hun eigen onmacht is en hun eigen gevoel van in de steek gelaten zijn dat ze voelen. Daardoor kunnen ze niet anders dan van binnenuit op die gevoelens reageren en die op hun manier weer afreageren. Op zich is dat voor ouders en andere opvoeders van nieuwetijdskinderen niet eenvoudig. Neem bijvoorbeeld de stress en het verdriet die wij soms bij ons dragen: die houden de kinderen ons vervolgens als in een spiegel voor doordat ze datzelfde gedrag, vaak zelfs uitvergroot, aan ons laten zien. Dat is vooral ook daarom lastig, omdat deze spiegelreactie van de kinderen de problemen vaak versterkt: als moeder gestrest is en het kind wordt in een spiegelreactie daarop onhandelbaar, wordt de stress nog groter. Het vraagt een groot (zelfjinzicht om uit deze negatieve spiraal te komen: je moet als ouder of opvoeder doorhebben hoe het zit, je moet jezelf bewust maken dat jij eerst zelf tot rust moet komen, en datje kind dan als vanzelf ook weer tot rust komt.
Het is duidelijk dat de spiegelfunctie van nieuwetijdskinderen moed vraagt van de volwassenen om hen heen; de moed om in die spiegel zichzelf aan te durven kijken. Om in die spiegel hun eigen onmacht, stress en onverwerkte gevoelens te zien en te erkennen. We zagen het al eerder: nieuwetijdskinderen dwingen de volwassenen om hen heen onbewust tot eerlijkheid, zelfmzicht en werken aan zichzelf, en brengen hen zo op de weg van geestelijke groei. Een nieuwetijdskind opvoeden en begeleiden naar de volwassenheid, en daarbij de lessen die ze je voorhouden serieus nemen, kun je dan ook de snelweg van geestelijke groei noemen.
Nieuwetijdskinderen fungeren ook, om nog een ander beeld te gebruiken, als een antenne. Ze vangen de emoties van anderen op en voelen die als hun eigen emotie. Komen ze een kamer binnen waar een aantal mensen samen zijn, dan vangen ze ogenblikkelijk alles op wat onderhuids tussen de verschillende aanwezigen speelt. Meestal hebben ze zelf niet door dat ze dat doen en dat ze als een antenne allerlei gevoelens van anderen oppikken. Daardoor kan het gebeuren dat ze boos zijn, of verdriet hebben, of teleurgesteld zijn, zonder dat ze weten waarom. Juist dat laatste, dat de kinderen zelf niet weten waar hun gevoelens vandaan komen, laat zien dat het gaat om emoties die ze opgepikt hebben van anderen.
lees meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten